Zegary podróżne - powozowe (kareciaki).

 "Historia pomiaru czasu"
Zegary podróżne - powozowe (kareciaki).

W minionych wiekach podróżowanie było nieskończenie trudniejsze i znacznie mniej wygodne niż dzisiaj, niezależnie od tego, czy podróżowano na morzu na pokładzie żaglowca, czy na suchym lądzie, podróżując bryczką pocztową, w krytym wozie czy na koniu. Niemniej jednak już w XVI wieku starano się sprostać wymaganiom podróżnych, zwiększając ich komfort. Jednym z aspektów tego były pierwsze zegary podróżne, pojawiły się około połowy XVI wieku. W kolekcji zegarów antycznych Furtwangen znajduje się zegar podróżny z mechanizmem alarmowym. Pochodzi z warsztatu J. L. Bommla w Norymberdze i powstał około 1690 roku. Mniej więcej w tym samym czasie zegary podróżne produkowano także w Anglii i Francji. Kształt obudowy zegara był praktyczny i funkcjonalny, zmieniał się jednak zgodnie ze stylem epoki. Tarcze były stosunkowo duże w stosunku do kopert, była to praktyczna funkcja, która miała ułatwić ich odczytanie przy słabym oświetleniu. Od czasów Ludwika XVI używano gładkich, prostokątnych mosiężnych obudów, czasami z przeszklonymi bokami. Dzięki temu można było zobaczyć mechanizm, który miał wysokość około 170-180 mm.  Do płaskiej lub tylko lekko zakrzywionej górnej części koperty przyczepiono uchwyt. Na czas podróży zegar umieszczano w skórzanym etui lub w drewnianym pudełku obitym skórą. Były też zegary siodłowe i zegary powozowe. W podróż zabierano nawet zegary poziome. Z biegiem czasu odbudowy zaczęto bogato zdobić, czasem pozłacać, ale podstawowy kształt niewiele się zmienił. Francuscy i szwajcarscy rzemieślnicy wytwarzali również pendules d'officier, czyli zegary oficerskie - pięknie rzeźbione i dokładne. Natomiast typowy zegar powozowy to mały zegar napędzany sprężyną, przeznaczony do podróży, opracowany na początku XIX wieku we Francji. Pierwszy zegar powozowy został zrobiony przez Abrahama-Louisa Bregueta dla cesarza Napoleona w 1812 roku. Koperta, zwykle gładka lub z pozłacanego mosiądzu, była prostokątna z uchwytem do przenoszenia i często wyposażona w szklane lub rzadziej emaliowane lub porcelanowe panele.  Cechą zegarów powozowych jest wychwyt z balansem na przystawce, czasami widoczny przez przeszklony otwór w górnej części obudowy. Zegary powozowe wykorzystują sprężynę równoważącą do pomiaru czasu i zastępują większy zegar z wahadłem.   Fabryka Armanda Couailleta w Saint-Nicolas d'Aliermont we Francji wyprodukowała tysiące zegarów powozowych w latach 1880-1920. Zegary te prawie zawsze były repetierami, to znaczy zegarami bijącymi, które można było zmusić do powtarzania wybijania godzin za pociągnięciem dźwigni lub sznurka. Ta funkcja była używana przed sztucznym oświetleniem, aby określić, która jest godzina w nocy.  Ponieważ jednak często używano ich w sypialniach, gdzie uderzenie dzwonka co godzinę mogło przeszkadzać śpiącym, albo posiadały gałkę do wyciszenia wybijania godziny, albo w ogóle nie wybijały godziny, a jedynie po pociągnięciu za sznurek