WYCHWYTY KOTWICZNE. WYCHWYT ANGIELSKI.

 WYCHWYTY KOTWICZNE. WYCHWYT ANGIELSKI.

Wychwyt kotwiczny został wynaleziony przez brytyjskiego zegarmistrza Thomasa Mudge’a około 1754 roku i ulepszony przez Abrahama-Louisa Bregueta (1787), Petera Litherlanda (1791) i Edwarda Masseya (1800).  A jego nowoczesna forma została opracowana przez George'a Savage'a na początku XIX wieku.  Od około 1900 roku praktycznie każdy zegarek mechaniczny, budzik i inny przenośny zegarek wykorzystuje wychwyt kotwiczny. Jego zalety w porównaniu: jest to wychwyt „wolny”, w przeciwieństwie do wychwytu cylindrowego lub duplex, koło balansowe styka się z kotwicą tylko podczas krótkiego okresu impulsu, kiedy przechodzi przez swoje położenie środkowe i waha się swobodnie przez resztę cyklu, zwiększając dokładność, oraz jest to wychwyt samoczynnie uruchamiający się, więc jeśli wstrząs zatrzyma koło balansowe, automatycznie uruchomi się ono ponownie. Oryginalną formą była kotwica  z zębatką, gdzie kotwica i koło balansowe zawsze stykały się poprzez zębatkę. Później zdano sobie sprawę, że można usunąć wszystkie zęby z wyjątkiem jednego, co dało wychwyt wolny. Brytyjscy zegarmistrzowie stosowali angielską kotwicę, w której dźwignia znajdowała się pod kątem prostym do koła balansowego (boczną). Później szwajcarscy i amerykańscy producenci zastosowali kotwicę rzędową, w której dźwignia jest umieszczona w jednej linii między balansem, a kołem wychwytowym,  jest to forma stosowana we współczesnych zegarkach. W 1798 roku Louis Perron wynalazł niedrogą, mniej dokładną formę zwaną wychwytem kołkowym, która była używana w tanich „zegarkach 1 dolarowych” na początku XX wieku i nadal jest używana w tanich budzikach i minutnikach.
Przy wychwycie swobodnym wyeliminowane zostaje tarcie pomiędzy częściami wychwytu występujące w fazie, gdy wychwyt jest w stanie spoczynku i drgania balansu są mniej zakłócane, bo waha się on „swobodnie”.  Niezbędne połączenie balansu i koła wychwytowego istnieje tylko w fazach wznoszenia i następnego opadania zęba koła wychwytowego.  Sprzężenie to następuje w pobliżu środkowego położenia balansu, czyli gdy impuls na regulatorze ma niewielki wpływ na długość jego okresu. Jednakże występują tu też niewielkie straty spowodowane tarciem, bo nie da się całkowicie uniknąć tarcia pomiędzy częściami hamującymi.

Na początek:
WYCHWYT ANGIELSKI

Jest to wychwyt do małych zegarków z systemem oscylacji przy pomocy włosa balansu. Został wynaleziony przez Thomasa Mudge'a w 1757 roku jako pierwszy swobodny wychwyt i przez długi czas był najlepszym wychwytem do zegarków przenośnych. Linie proste łączące osie koła wychwytowego i kotwicy oraz balansu i kotwicy, są do siebie prostopadłe, w przeciwieństwie do wychwytów kotwicznych Glashütte i Swiss. Kotwica pierwotnie składała się z jednej części, ale później składała się z dwóch części metalowych, solidnego korpusu kotwicy i widełek kotwicy. Podczas montażu wychwytu, widełki kotwicy i korpus kotwicy można obracać względem siebie wokół osi kotwicy, w celu utworzenia prawidłowych relacji sprzężenia z kołem wychwytowym i balansem. Następnie obie części zostają trwale połączone ze sobą poprzez sworzeń. Palety stanowią integralną część korpusu kotwiącego i posiadają powierzchnie oporowe oraz powierzchnie podnoszące. Koło wychwytowe ma ostre zęby. Kiedy koło wychwytowe obraca się, końcówki zębów ślizgają się po nachylonych płaszczyznach (wzniesieniu) palet i przekazują w ten sposób impuls napędowy na kotwicę, a tym samym na koło balansowe. W języku technicznym mówi się, że wznoszenie tego wychwytu odbywa się na paletach. Jako materiały wykorzystano stal i mosiądz.  Późniejsze wersje były wyposażone w palety z kamieniami szlachetnymi osadzone w korpusie dźwigni (ukryte w poziomych szczelinach, podobnie jak późniejszy wychwyt Glashütte, ale z płaskimi powierzchniami do wznoszenia. Dwie główne wady wychwytu to to, że z jednej strony spiczaste zęby łatwo ulegają deformacji pod wpływem wibracji, a także podczas normalnej pracy, a z drugiej strony są ograniczone możliwości regulacji. Smarowanie wychwytu również jest niewystarczające. Od połowy XIX wieku ten wychwyt kotwiczny nie stanowił już konkurencji dla wychwytu kotwicznego szwajcarskiego, czy wychwytu Glashütte.