WYCHWYT GRASSHOPPER

WYCHWYT GRASSHOPPER

Rzadkim, ale interesującym wychwytem mechanicznym jest wychwyt grasshopper (konik polny) Johna Harrisona wynaleziony w 1722 roku. W tym wychwycie wahadło napędzane jest przez dwa  przegubowe ramiona z paletami. Gdy wahadło się kołysze, koniec jednego ramienia chwyta koło wychwytowe i przesuwa je lekko do tyłu,zwalnia to drugie ramię, które odsuwa się, aby umożliwić przejście koła wychwytowego. Kiedy wahadło odchyli się ponownie, drugie ramię chwyta koło, popycha je do tyłu i puszcza pierwsze ramię i tak dalej.  Od czasów Harrisona wychwyt grasshopper był używany w bardzo niewielu zegarach. Wychwyty grasshopper wykonane przez Harrisona w XVIII wieku nadal działają. Większość wychwytów zużywa się znacznie szybciej i marnuje znacznie więcej energii.  Jednakże, podobnie jak inne wczesne wychwyty, grasshopper porusza wahadłem, które nigdy nie jest wolne, przez cały swój cykl, powodując błędy z powodu różnic w sile napędowej. XIX-wieczni zegarmistrzowie uznali go za niekonkurencyjny w przypadku bardziej wolnych wychwytów, takich jak wychwyt Grahama. Niemniej jednak przy wystarczającej staranności w konstrukcji jest on w stanie uzyskać dużą dokładność. Nowoczesny eksperymentalny zegar z grasshopper, Burgess Clock B, charakteryzował się błędem pomiarowym wynoszącym zaledwie 5/8 sekundy w ciągu 100 dni roboczych.  Po dwóch latach eksploatacji, przy korekcie barometrycznej, błąd wyniósł zaledwie ±0,5 s. Wychwyt grasshopper opracowany przez Johna Harrisona, był używany w jego chronometrach morskich H1, H2 i H3, za pomocą których rozwiązał problem długości geograficznej. Palety (elementy hamujące) osadzone są na oddzielnych ramionach, które połączone są zawiasami z wahadłem i naprzemiennie sprzęgają się z kołem wychwytowym. Niewielkie obciążniki zapewniały przemieszczanie palet w pozycje wyznaczone ogranicznikami po włączeniu koła wychwytowego. Harrison nie mógł używać wahadeł sprzężonych w swoich chronometrach morskich, ponieważ na ich oscylacje wpływałyby ruchy statku na falach (kołysanie, odchylenie itp.), podczas gdy nie ma to miejsca w przypadku belek równoważących lub koła równoważącego jak w H4. W późniejszym rozwoju, który nie ograniczał się do konstrukcji chronometrów morskich, zrezygnowano ze zmodyfikowanej zasady bicia krzyżowego i zastosowano jedynie równoważnię lub wahadło. Dopiero wtedy hamowanie wychwytu grasshopper stało się niezależnym. Kontakt zęba koła wychwytowego z pryzmatycznym końcem elementu wychwytowego można uznać za nowatorskie łożysko. Podczas operacji oba skręcają się względem siebie, a straty spowodowane tarciem w wyniku wzajemnie przesuwających się ruchów nie występują. Wszystkie funkcje wychwytu realizowane są poprzez korzystne ruchy obrotowe, a wychwyt może być zaprojektowany tak, aby pchał, ciągnął, ciągnął-pchał lub pchał-ciągnął, w zależności od tego, czy koło wychwytu ciągnie, czy popycha elementy wychwytu. Zastosowanie wychwytu w zegarmistrzostwie pozostawało ograniczone, ponieważ wychwyt Grahama, który został wprowadzony mniej więcej w tym samym czasie, miał w porównaniu zalety, jak na przykład, swobodne oscylacje wahadła, tłumione jedynie przez równomierne tarcie spoczynkowe. Wychwyt grasshopper do dziś pozostaje taki, jaki był za czasów Harrisona, jest to genialna i niepowtarzalna ciekawostka.