WYCHWYT COAXIAL

 

WYCHWYT COAXIAL

Wychwyt współosiowy, wynaleziony około 1974 r. i opatentowany w 1980 r. przez brytyjskiego zegarmistrza George'a Danielsa, jest jednym z niewielu nowych wychwytów zegarkowych, które zostały wprowadzone na rynek we współczesnych czasach. Wychwyt ten jest wychwytem przeznaczonym do zegarków naręcznych z systemem oscylacji przy pomocy sprężynki  balansowej (włosa). W przypadku tego wychwytu do kotwicy przymocowane jest boczne ramię, które na swoim końcu, w miejscu, w którym kamień kotwicy łączy się z wałkiem koła wychwytowego, jest zasadniczo zaprojektowane na wzór kotwicy wychwytu szwajcarskiego. Koło wychwytowe składa się z dwóch współosiowo rozmieszczonych kół zębatych o różnych rozmiarach. Pasywne palety dźwigni służą jedynie do blokowania i odblokowywania większego koła. Impuls podawany jest z jednej strony za pomocą mniejszego koła działającego na paletę kotwicy poprzez rolkę i trzpień impulsowy.  Po powrocie kotwica ponownie odblokowuje większe koło, które podaje impuls bezpośrednio na rolkę impulsową płytki balansowej.
Ruch nie odbywa się za pomocą palet hamujących. W tym celu dostępne są dwie dodatkowe palety.    Zwolnienie (odłączenie palety wychwytowej od zęba) i napędzanie następuje w pobliżu środkowego położenia koła balansowego, czyli wtedy, gdy ma ono największą energię kinetyczną.  Podczas ruchu impuls napędowy przenoszony jest naprzemiennie z małego i dużego koła wychwytowego na odpowiednią paletę napędową. Nie ma wznosu (ruchu po pochyłej płaszczyźnie). Ruch względny pomiędzy zębem a tarczą zębnika jest bardzo mały (podobnie jak w przypadku wychwytu chronometru), ponieważ proces ten zachodzi w pobliżu punktu styku dwóch torów kołowych. Jest to przewaga nad wychwytem szwajcarskim, w którym ząb porusza się po zwykle naoliwionej powierzchni podnoszącej (płaszczyźnie pochyłej), a zmieniające się w czasie warunki tarcia powodują zmiany impulsu napędowego, a co za tym idzie odchyłki dokładności. Kupujący nie kupują już zegarków mechanicznych przede wszystkim ze względu na ich dokładność, więc producenci nie byli zainteresowani inwestowaniem w wymagane narzędzia, chociaż Omega ostatecznie wprowadziła je na rynek w 1990 roku, a wychwyt jest produkowany masowo przez firmę Omega od 1999 roku, gdzie zastąpił szwajcarski wychwyt kotwiczny i jest stosowany we wszystkich jej przenośnych zegarkach mechanicznych.