WYCHWYT BROCOTA

 WYCHWYT BROCOTA

 Wychwyt ten jest stosowany w zegarach wahadłowych, najczęściej w stołowych lub lepszych zegarach ściennych, rzadziej w stojących. Został wynaleziony przez Louisa Gabriela Brocota, który po raz pierwszy wprowadził go w 1826 r. i opatentował w 1847 r. Technicznie rzecz biorąc, jest to jeden z wychwytów cofających, jednak cecha ta została niemal całkowicie wyeliminowana i zachowuje się bardziej jak wychwyt spoczynkowy. Posiada on dwa półkoliste kołki w korpusie kotwicy, prostopadłe do powierzchni kotwicy, często wykonane z kamienia (rubin), a czasem ze stali, które służą jako palety i utrzymują kontakt z zębami koła wychwytowego. Koło wychwytowe ma na obwodzie proste, ostro zakończone zęby, a podnoszenie kotwicy następuje przez przesuwanie się zęba koła wychwytowego po obwodzie kołka (palety), przy czym tylko 1/4 obwodu kołka styka się z zębem. Aby zmniejszyć odpad, wystająca z korpusu kotwicy część kółka, jest spiłowana do połowy swojej średnicy. Impuls następuje przez ześlizgnięcie się wierzchołka zęba koła wychwytowego na czwartej część obwodu kołka (palety), stąd też kąt impulsu nie może być dowolnie przyjęty, gdyż jego wielkość uzależniona jest od średnicy kołka i od długości ramienia kotwicy. Około 1849 roku syn Brocota, Achille Brocot, ulepszył ten wychwyt, dodając prostą linię do powierzchni podnoszących palet co sprawiło, że podnoszenie było bardziej równomierne. Mamy kilka rodzajów wychwytów Brocota, które różnią się kształtami kołków (palet) kotwicy i/albo kształtami zębów koła wychwytowego. W zegarach francuskich wychwyt ten jest często widoczny w zagłębieniu tarczy.
Przez wiele lat wychwyt Brocota rywalizował z wychwytem Grahama, obecnie takich zegarów już się nie produkuje, ale jest jeszcze w użyciu wiele zegarów z tym wychwytem.