HEUER

 HEUER - trochę historii

Edouard Heuer urodził się w 1840 roku jako syn mist

rza szewskiego w szwajcarskiej wiosce Brügg koło Biel.  W wieku 14 lat udał się do St.Imier, aby tam nauczyć się zawodu zegarmistrza.  Ze względu na swoje ponadprzeciętne wyniki został „controlôleur” już w 1856 roku – w wieku 16 lat – w założonym w Niemczech zespole zegarmistrzowskim Louis Kierner & Fils. Wreszcie w 1860 roku dwudziestolatek otworzył w St.Imier własny sklep z zegarkami.  Na początku Heuer montował kupowane od chałupników mechanizmy na klasyczne srebrne koperty.  Cztery lata później pięcioosobowa rodzina przeniosła się do Brügg, rodzinnej wioski Heuera, gdzie wynajął okazały budynek i otworzył swój warsztat pod firmą E.Heuer & Cie..
W 1866 roku Heuer eksperymentował z nakręcaniem zegarków kieszonkowych koronką, było na to wystarczająco dużo czasu bo wojna austriacko-pruska doprowadziła do ogólnego upadku gospodarczego także w biznesie Heuera.  5 czerwca 1869 roku Heuer otrzymał francuski patent na swój mechanizm nakręcania zegarka, a 3 marca 1870 roku patent włoski. W tym czasie Heuer przeniósł się ze swoją obecnie sześcioosobową rodziną do Biel, które wkrótce miało stać się zegarmistrzowską stolicą kantonu Berno. Heuer odniósł swój pierwszy wielki sukces sprzedażowy na Wystawie Światowej w Wiedniu w 1873 r., a po dalszych wyjazdach sprzedażowych otworzył oddział w Londynie w 1876 r.
Po pewnym krytycznym okresie Heuer w 1878 roku znalazł finansistę i nowego partnera biznesowego we Fritzu Lambelet, a firma nazywała się wtedy Heuer, Lambelet & Cie.  Biel i Londyn.  Lambelet był specjalistą od kamieni szlachetnych, które były przetwarzane na kamienie łożyskowe, a to była dokładnie branża, w którą Heuer chciał wejść, produkcja i handel kamieniami łożyskowymi miała stać się drugim filarem firmy. Jednak londyński oddział został zamknięty w 1881 roku.
We wczesnych latach osiemdziesiątych XIX wieku, podążając za wymaganiami kochających sport klientów w krajach anglo-amerykańskich, Heuer rozpoczął masową produkcję chronografów i stoperów.  W tym samym czasie rozpoczął również produkcję i dochodowy handel kamieniami rubinowymi i granatowymi. W 1885 roku mimo wszystko rozstał się ze swoim partnerem biznesowym, więc od 1885 roku stara firma E. Heuer & Cie.  ponownie weszła do gry. Edouard Heuer jest jednym z pierwszych zegarmistrzów, po Henrym A. Lugrinie, który podjął się masowej produkcji chronografów. Na początku 1882 roku Heuer złożył w Paryżu patent na udoskonalony mechanizm chronografu i 1 lipca 1882 roku uzyskał patent na 15 lat. Utorował tym samym drogę dla nowoczesnego chronografu z użyciem koła kolumnowego dla trzech funkcji, "start - stop - reset”. Jednocześnie zaczął myśleć o tym, jak chronografy mogłyby być produkowane w prostszy technicznie, a przez to tańszy sposób. Jego uwaga skupiła się na uproszczeniu dotychczas standardowego sprzęgła mechanizmu chronografu, które składało się z wielu elementów.  Każda pojedyncza część wymagała dużo czasu i pieniędzy na wyprodukowanie, wykończenie i złożenie. Ostatecznie Heuer uzyskał dwa patenty na swoje nowe projekty 14 lutego 1888 roku w USA. Patenty te obejmują konstrukcję licznika minutowego, a także konstrukcję napędu oscylacyjnego z konstrukcją wskazówki wleczonej. Aby podkreślić kreatywność Heuera jako projektanta, należy odnieść się do jednego z najwcześniejszych szwajcarskich patentów, w 1888 Heuer otrzymał Brevet nr 9 dla Nouveau Systéme Montre Grande Sonnerie Répétition od Szwajcarskiego Federalnego Urzędu Własności Intelektualnej. W tymże roku Heuer oddał kierownictwo firmy w ręce syna Julesa-Edouarda (1864 –1911). W 1889 roku Edouard Heuer otrzymał srebrny medal za wybitne chronografy kieszonkowe na Wystawie Światowej w Paryżu, co było ukoronowaniem jego pracy. Po przedwczesnej śmierci Edouarda Heuera 30 kwietnia 1892 roku, do kierownictwa firmy dołączył również syn Charles-Auguste (1871-1923), w 1893 roku. Obaj synowie byli teraz czołowymi szefami firmy, która zaopatrywała ważne szwajcarskie i zagraniczne firmy zegarmistrzowskie w mechanizmy chronografu. Po również przedwczesnej śmierci brata, Charles-August został od 1911 r. jedynym szefem firmy, z kierownikiem A. Durem u boku, firma została zracjonalizowana w celu obniżenia kosztów i wprowadzenia na rynek nowych, konkurencyjnych produktów  Od 1914 roku opracowano legendarny Mikrograph, nowy typ stopera, na który firma Heuer otrzymała patent 773392/93 ze Szwajcarskiego Federalnego Urzędu Własności Intelektualnej 2 października 1916 roku, w tym samym roku Mikrograph i jego młodszy brat, Semikrograph pojawiły się na rynku. W oparciu o mechanizm chronografu technicy HEUER opracowali tu stoper, który osiągał niewyobrażalną dokładność pomiaru na poziomie 1/100 sekundy. Było to możliwe dzięki zastosowaniu stosunkowo małego koła balansowego (12 mm) i bardzo mocnego włosa. Przy takim włosie koło balansowe osiąga 360 000 drgań na godzinę - czyli 100 A/s, natomiast Semicrograph został zaprojektowany na zaledwie 180 000 drgań, czyli do pomiaru 1/50 sekundy. Aby ruch stopera nie wygasł w krótkim czasie po procesie pomiarowym, koło balansowe było zatrzymane za pomocą układu dźwigniowego. W tym celu monometaliczne koło balansowe zostało wyposażone w drobne zęby na obwodzie, w które w momencie zatrzymania stopera wchodziły dwie małe nożowe dźwignie z drobnymi ząbkami. Podczas procesu rozruchu pierwszy nóż tylko się uniósł, natomiast drugi nóż wykonał niewielki ruch styczny, aby wprawić koło zamachowe w oscylację. Według ilustracji w katalogu Heuera z 1916 roku oba stopery dostępne były również w wersji rattrapante, to znaczy, że można było użyć drugiej wskazówki, wykonującej pomiary pośrednie lub mierzącej drugi proces w tym samym czasie. Dzięki tym osiągnięciom firmie Heuer powierzono pomiar czasu w nadchodzących igrzyskach olimpijskich w 1920 roku. Stopery te były produkowane przez 55 lat od czasu ich opracowania, kompleksową produkcję zakończono dopiero w 1969 r.