Grandfather Clock.

 

"Historia pomiaru czasu"
Angielskie zegary podłogowe, Grandfather Clock.

W Anglii drugą innowacją, która zyskała na znaczeniu po 1680 roku, razem z Bracket Clock o których już mówiłem, były zegary podłogowe zwane "Grandfather Clock", a w Polsce nazywane kolokwialnie “Londony”. Istnieje kilka wczesnych przykładów takich zegarów już z 1600 r. W porównaniu z wcześniejszymi czasami, na dokładność długich zegarów wahadłowych wpływały obecnie bardziej wpływy zewnętrzne niż nieodpowiednie cechy konstrukcyjne, dlatego długa skrzynia była temu zegarowi konieczna. Zegar podłogowy swoją popularność zawdzięcza precyzji osiągniętej dzięki połączeniu długiego wahadła, wychwytu Grahama i napędu ciężarkiem. Angielskie zegarmistrzostwo przez ponad sto lat zachowało wiodącą rolę w produkcji "Grandfather Clock", ich typowy podstawowy charakter wpływa na produkcję tego typu zegarów w całej Europie. Mistrzowie tej epoki, tacy jak George Graham i John Arnold, wywarli wpływ na rozwój zegarmistrzostwa. Pierwsze zegary wahadłowe zbudował Ahaswerus Fromanteel wspólnie z Christiaanem Huygensem, a sygnowane przez niego zegary istnieją już od około 1660 roku. Potem zegary te są w większości wykonane przez londyńskich zegarmistrzów, którzy jako członkowie Clockmakers Company byli poddawani ścisłej kontroli jakości. Prawie wszystkie zegary są sygnowane przez swoich mistrzów, wśród których wyróżniają się takie znane nazwiska jak Eduardus East, Daniel Quare i Thomas Tompion.  Od 1670 roku coraz większą popularność zdobywały wychwyty kotwiczne i sprężyny wahadłowe, wprowadzone przez Williama Clementa. Z końcem pierwszego okresu, który trwał do około 1720 roku, rozpoczyna się następny po wprowadzeniu wychwytu Grahama z zegarami autorstwa George'a Grahama, Johna Arnolda i innych. Zegary tego stylu mają zwykle 1,8–2,4 m (6–8 stóp) wysokości i wyposażone są w zamknięte w skrzyni wahadło i obciążniki zawieszone na linkach lub łańcuchach, które należy od czasu do czasu podciągać, aby utrzymać chód zegara. Obudowa często zawiera misternie rzeźbione ozdoby na “głowie”, która otacza tarczę zegara. Za twórcę tej formy uważa się angielskiego zegarmistrza Williama Clementa. Mechanizm kotwicy zmniejszył wychylenie wahadła do około 4–6 stopni, umożliwiając zegarmistrzom używanie dłuższych wahadeł o wolniejszych „uderzeniach”. Zużywały one mniej energii, dzięki czemu zegary mogły pracować dłużej między naciągami obciążników, powodowały mniejsze tarcie i zużycie mechanizmu oraz były dokładniejsze. Prawie wszystkie zegary z długą obudową korzystają z wahadła sekundowego (zwanego także wahadłem „królewskim”), co oznacza, że każde wahnięcie (lub półokres) trwa jedną sekundę.  Mają około 1 metra (3 stopy 3 cale) długości i wymagają długiej, wąskiej obudowy.  Obudowa ta była o kilka dekad starsza od zegara kotwicznego i pojawiła się w zegarach w 1660 r., aby umożliwić długi spadek obciążników zasilających. Jednak gdy zaczęto używać wahadła sekundowego, długa obudowa okazała się idealna również do jego przechowywania. Ze względu na ich złożoność i kunszt, na zakup zegarów dziadkowych mogli sobie pozwolić jedynie bogaci, stały się one symbolami statusu. Nawet jeśli mniej zamożni mogli sobie na to pozwolić, było mało prawdopodobne, że ich dom miałby tak wysokie sufity, aby zmieścić go w pomieszczeniu. W latach 1630–1730 zegary z długimi obudowami były tak drogie, że jedynymi właścicielami byli członkowie rodziny królewskiej i inni arystokraci. Z biegiem czasu koszty produkcji spadły i inne gospodarstwa domowe mogły sobie pozwolić na posiadanie tych cennych przedmiotów. Nadal jednak nie były tanie i daleko poza zasięgiem przeciętnego człowieka. Zegary z długimi obudowami stały się bardzo poszukiwane w innych krajach, a w 1685 roku pierwsze zegary „imigranckie” zostały wysłane do Ameryki. Do 1870 roku projekty zegarów dziadkowych były stopniowo ulepszane i udoskonalane, ale ogólny projekt pozostał niezmieniony. Impulsy, które na przestrzeni stu lat emanowały z Londynu w związku z zegarmistrzostwem, potem wyraźnie osłabły, aż w końcu całkowicie zanikły. Dziś Grandfather Clock przechowuje się głównie ze względu na ich wartość dekoracyjną i historyczną.