Chronografy

 ZEGARKI NA RĘKĘ Z FUNKCJĄ STOPERA - HISTORIA

W dziedzinie pomiaru krótkiego czasu, chronograf w formie zegarka kieszonkowego długo pozostawał upartym przeciwnikiem chronografu naręcznego. Mimo to co jakiś czas do sportowych kolekcji trafiał zegarek z funkcją stopera. Już w 1910 roku Moeris promował stoper do noszenia na skórzanym pasku. Według reklamy Omega już w 1913 roku miała timer w swoim programie zegarków naręcznych.
Chronograf Omega był wielkości zegarka kieszonkowego i był przymocowany do nadgarstka skórzanym paskiem. Mechanizm i dodatkowy mechanizm stopera umieszczono w okrągłej obudowie na zawiasach. Zachowano najlepszą praktykę używania centralnego wskaźnika do procesu zatrzymywania stopera. Tarczę pomocniczą do odliczania procesu pomiarowego maksymalnie 15 minut, umieszczono na godzinie 3, mała sekunda na godzinie 9.
Chronograf na rękę Breitling z 1915 r. różnił się od modelu Omega tym, że był wyposażony w 30-minutowy licznik. Dołączono masywny i szeroki przycisk do uruchamiania, zatrzymywania i resetowania mechanizmu do procesu pomiarowego.
Chronografy na rękę Vacheron z 1917 roku miały również już licznik 30-minutowy.
Broszura Longinesa z 1920 roku przedstawia ten sam chronograf z sekundnikiem i licznikiem 30-minutowym, na dwóch przeciwległych stronach, na jednej jako model zegarka kieszonkowego, a na drugiej jako model na nadgarstek. Oba warianty posiadają mały trzpień do ustawiania wskazówek zegarka po lewej stronie nakręcanej koronki.
Srebrna koperta chronografu Alpina z 1930 roku nie była okrągła, ale lekko zakrzywiona i miała uszka. Uwagę zwraca również szeroki i gruby przycisk. Była to typowa cecha zewnętrzna wielu chronografów z lat 30. XX wieku.
Ten charakterystyczny przycisk charakteryzował również modele Tissot i model Minerva. Oba mechanizmy były nadal bez ochrony przed wstrząsami. Ulysse Nardin pojawił się na rynku około 1930 roku z 13-liniowym modelem z funkcją pomiaru tętna. Mechanizm miał 19 kamieni i sprężynę włosową Breguet.
 W latach trzydziestych XX wieku wprowadzono również chronografy oferujące skale prędkościomierza i telemetru. Doxa i inni woleli czarną tarczę. W rocznicowym katalogu Doxa z 1939 roku pokazano pięć różnych modeli. Wszystkie mają po dwa przyciski, pozwoliło to na przerwanie i wznowienie procesu pomiarowego. Mechanizm zatrzymujący został zbudowany na tylnej płycie i był sterowany za pomocą koła zapadkowego w kształcie korony. Konstrukcję bez koła zapadkowego opracowano dopiero na początku lat pięćdziesiątych.
Pierwszy „wodoodporny” chronograf przedstawił w 1937 Mido.
Wkładem firmy Glashütte był chronograf na rękę Tutima. Model ten, kaliber 59, to topowy produkt firmy Uhrenfabrik AG (UFAG). Mechanizm 15-liniowy miał 21 kamieni, monometaliczne wyważenie śrubowe balansu, samokompensującą się sprężynę włosową Breguet, ochronę przed wstrząsami ShockResist, sekundnik i licznik 30-minutowy.
Już w latach trzydziestych XX wieku manufaktura Patek Philippe dostarczała chronografy naręczne ze wskazówką międzyczasu, co również umożliwiało pomiar dwóch różnych procesów. Inne chronografy były wyposażone w wieczny kalendarz i fazy księżyca. W swoim dążeniu do perfekcji firma w 1950 roku zarezerwowała numery mechanizmów od 867815 do 869999 dla kalibru 13 z kalendarzem i / lub chronografem.
Podczas II wojny światowej szwajcarscy producenci rozpoczęli kampanię reklamową chronografu na nadgarstku. Leonidas w Saint-Imier reklamował swój model z licznikiem 12-godzinnym w 1943 roku, a Pierce w Biel reklamował swój model z licznikiem 60-minutowym (i oficjalnym certyfikatem). Od 1938 roku Eberhard sprzedawał chronografy naręczne z licznikiem minutowym i godzinowym. A pierwsze automatyczne zegarki naręczne z mechanizmem chronografu pojawiły się w 1969 roku.